Dat was de Marathon van Rotterdam, op naar de ROPA Run!

Nou dat was me er wel weer eentje. Elke Marathon is een avontuur, maar dit was wel een bijzondere moet ik zeggen. Het was prachtig weer, 14 graden met wat wind en bewolking, het beste wat we konden hebben gezien het weer in de maanden er voor. De eerste helft werd afgetikt met een gemiddeld van zo'n 4:13 per KM, en dat was ook het plan. De bedoeling was om dit door te trekken tot zeker 35km en dan kijken we nog in het vat zat. Tot zo rond 34KM lag ik op schema voor 2:58:xx, maar ik vond het toch wat warm en ik merkte ook al dat er wat spieren wat signalen gaven van kramp en dan mijn paslengte omlaag ging. Bij 37km kwam ik de man met hamer tegen, en zakte mijn pace van 4:13 naar 4:30/4:35. Ik wist mezelf te pushen om toch nog 4:25 te lopen uiteindelijk, maar ik zag de droom van een sub-3 snel vervliegen... Elke kilometer verloor ik 10-15 seconde op die sub-3, en dan gaat het hard als je nog 5 kilometer moet. Op 40km vond ik toch nog ergens de motivatie en energie om te pushen richting 4:20, maar ik wist ook dat ik dat geen 2.2km nog vol kon houden... Toen ik de hoek om kwam voor het laatste lange rechte stuk en de streep van 500 meter zag en op mijn klokje keek wist ik dat ik vol moest gaan, met 4:20-4:25 ging ik het niet halen en zou ik waarschijnlijk op een 3:00:05 ofzo uitkomen, daar kwam ik niet voor. Op 4:05 tempo mezelf naar de streep gebracht, en uiteindelijk met een tijd van 2:59:57 gefinished volgens de website, de app zei 2:59:56, en daarna volledig verkrampt minuten lang op de grond gelegen. Die laatste 5 KMs zijn niet te beschrijven, ik heb nog nooit zo stuk gezeten.

Daarna richting de AH voor wat drinken om voor de finish op Raymon te wachten, hem naar binnen geschreeuwd, om vervolgens te genieten van een volle tafel chinees als avond eten naar binnen te werken bij Raymon, zoals het hoort volgens de marathon traditie. Alles doet pijn nu, maar mooier dan dit gaat het niet worden, wat een dag!