Ik heb twee vriendinnen, allebei met 2 kinderen die zonder vader verder moeten leven. Darmkanker. Niet te genezen. Wat ik vooral schrijnend vond, is hoe deze vaders tot aan het eind toe gevochten hebben, met afschuwelijke pijn. En hoe de moeders probeerden de moed er in te houden. Maar dat ze het naderende onheil voor hun kinderen niet konden verbergen. 

Ik doe mee aan de Roparun omdat ik het belangrijk vind dat er geld is om het leven van mensen met kanker, en hun dierbaren aangenamer te maken in deze ellendige laatste fase.