Eat, sleep, RUN, repeat.
560 kilometer, ca 50 uur, volcontinu.
1x eerder deed ik mee. Het was loodzwaar, zowel fysiek als emotioneel, maar ook prachtig om te doen.
Na afloop zei ik: "Dit was eens maar nooit meer."

Dit jaar heb ik helaas meer dan genoeg redenen om terug te komen op dat besluit.
Meerdere namen zelfs...

Het wordt weer zwaar, zeker nu ik weet wat er komen gaat. Maar wat een voorrecht dat ik gezond ben en op deze manier aandacht kan vragen, geld kan inzamelen, en een druppeltje op de gloeiende plaat kan bijdragen. Ik weet welke pijn ik ga lijden, maar dat stelt niks voor als ik denk aan die namen...

De missie van de stichting RopaRun luidt in mijn eigen woorden: Leven toevoegen aan de dagen, als het andersom niet meer gaat. Help jij me mee?
Mijn inspanning is slechts een instrument, jouw donatie is waar het om gaat! Geef gul, het geld komt goed terecht! (Echt, want de kosten van het evenement zijn al betaald. Elke gedoneerde euro gaat naar een van de vele projecten die de stichting ondersteunt.)

Dank je wel voor je steun !