Net als vele anderen ken ik ook mensen in mijn directe omgeving die te maken hebben (gehad) met kanker.
Los van mijn werk als research coördinator op de interne geneeskunde, leek het altijd zo’n term die
ver van je bed was, maar naar mate ik ouder word, word je er steeds vaker mee geconfronteerd.
In eerste plaats mijn ouders en schoonmoeder wie na behandeling, gelukkig weer volop van hun
welverdiende pensioen, onze twee lieve dochters en het leven samen kunnen genieten. Ik denk zeker
ook aan mijn neefje Tim, wie na maanden van intensieve behandelingen helaas in 2016 zijn strijd heeft verloren, net voor zijn 18e verjaardag. En in het bijzonder ter nagedachtenis aan collega Marian, wie in 2019 haar strijd heeft verloren. Met mijn deelname aan de Roparun wil ik mij graag inzetten voor hen
die te horen hebben gekregen dat ze ziek zijn, in onzekerheid verkeren, die de strijd gewonnen
hebben maar hun lichaam niet meer vertrouwen en aan hen die de strijd verloren hebben. Helaas zijn
er te veel mensen wie dit is overkomen.
Ondertussen ben ik moeder van 2 dochters van resp. 8 en 5 jaar oud. Beiden gelukkig in goede
gezondheid en van wie we volop kunnen genieten en bovenal mooie herinneringen samen mee
kunnen maken. Het besef dat, dat niet voor een ieder vanzelfsprekend is, geeft mij de motivatie om
mijzelf in te zetten voor de Ropa Stichting, om ondersteunende zorg te bieden voor mensen met
kanker onder het motto “Leven toevoegen aan de dagen waar vaak geen dagen kunnen worden
toegevoegd aan het leven”.