Ik verloor mijn enige zus aan kanker toen zij begin 40 was en heb nog altijd het gevoel dat ik er in die moeilijke periode onvoldoende voor haar was. Ik was zelf in de dertig en achteraf gezien erg met mijzelf bezig. Toen ze niet veel later overleed heeft zij een brief en een videoboodschap voor haar naasten achtergelaten. Bij mij gaf ze aan: Ik had zo graag meer dingen met je willen doen. Dat kwam ontzettend binnen. De kinderen van mijn zus waren klein toen ze overleed. Ook voor hen ben ik er, in de jaren na haar dood, in mijn ogen niet voldoende geweest. Het is het grote schuldgevoel wat ik sindsdien meesleep.

Mede door de Roparun leer ik accepteren dat ik zaken niet kan terugdraaien, maar nog wél iets kan betekenen voor anderen die met de ziekte te maken krijgen. De Roparun is mijn manier om van dat nare gevoel iets goeds te maken. Ik heb lange tijd niet kunnen huilen om mijn zus, maar tijdens de run gebeurt het regelmatig. Dankzij de Roparun krijgt het gevoel langzaam de ruimte.

Het is verder ook leuk, maar zeker ook nuttig mijzelf binnen mijn zakelijke netwerk van een andere kant te laten zien. Ik probeer privé en zakelijk op deze wijze op een mooie manier te verbinden. Binnen Team 40 houd ik mij dan ook vooral bezig met het zoeken en binden van sponsoren. En daar zet ik onder andere mijn klanten, collega’s en netwerk voor in. De sponsoren beschouw ik als onderdeel van het team.